Άρης Βελουχιώτης

O Άρης Βελουχιώτης (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 - Μεσούντα Αχελώου, 16 Ιουνίου 1945), πραγματικό όνομα Αθανάσιος Κλάρας, ήταν δημιουργός και ηγετικό στέλεχος («καπετάνιος») του ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια της Αντίστασης στις δυνάμεις του Άξονα και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Ρήσεις

• "Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιός λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;..."
  • Από τον Λόγο στη Λαμία, μετά την απελευθέρωση

Είπαν για τον Άρη Βελουχιώτη

• Τιμή και Δόξα στον Λαό που τον γέννησε
  • Κώστας Βάρναλης

• Άντρες σαν τον Άρη Βελουχιώτη γεννιούνται κάθε εκατό χρόνια
  • Παναγιώτης Κανελλόπουλος

• Ήταν γεννημένος για αρχηγός. Η αντίληψή του, η διορατικότητά του και η γρήγορη σύλληψη σχεδίου δράσεως και αντιπερισπασμού, ήταν φαινόμενα που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι ηγήτορες καριέρας, στρατιωτικοί και πολιτικοί
  • Ανδρέας Μωραΐτης, Αντισμήναρχος

• Ήταν η πολεμική μεγαλοφυία του ΕΛΑΣ
  • Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, Βρετανός Συνταγματάρχης

• Πολεμούσε Έλληνες συχνότερα απ'ότι Γερμανούς
  • Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ

• Αυτός επέβαλε τη σιδηρά πειθαρχία στα τμήματα του ΕΛΑΣ(...) Ήταν πανταχού παρών, εμπνέων τον θαυμασμό και τον φόβο, μεταδίδων εμπιστοσύνην και αισιοδοξίαν εις τους αντάρτες του
  • Κομνηνός Πυρομάγλου, Υπαρχηγός ΕΔΕΣ

• "Παρουσιάστηκε ένα παλικάρι του που είχε προσβάλλει μια κοπέλα καθώς περνούσαν απ' τα χωριά. Ήταν αρχές ακόμα κι ο Άρης είχε μετρημένους από κοντά του. Εννοείται πως τους είχε δασκαλέψει καλά να μην πειράξουν ούτε βελόνι μοναχοί τους. Μα ο καινούργιος αντάρτης, που ήταν και νιος στα χρόνια, δεν κρατήθηκε, αλλά έκαμε εκείνο που έκαμε. Γι' αυτό καταδικάστηκε να μαχαιρωθεί. Έπεσαν αμάν, τίποτε. Δεύτερο λόγο δεν είχε ο Άρης. Έπειτα όμως απ' το σφάξιμο τον είδαν ν' αγκαλιάζει με δάκρυα το ματωμένο κορμί. -Τώρα τον κλαις; του λέει ο πατέρας του νεκρού απ'την άκρη. -Ναι, τιμώρησα τον φταίχτη, αλλά τώρα κλαίω το φίλο, το σύντροφο. Τέτοιος ήταν ο Άρης, τρυφερός, πονετικός, αισθηματίας, αλλά και αλύπητος όπου το καλούσε η ανάγκη, η θέση του σαν Αρχηγού."
  • Γιώργος Κοτζιούλας, Όταν ήμουν με τον Άρη — Αναμνήσεις