Τα κίτρινα γάντια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Σταυρίδης: Ποιός είναι εδώ;

Γκιωνάκης: Εμείς οι δύο!

Σταυρίδης: Άχου κάτι τσαχπινιές!

Γκιωνάκης: Τί θέτε;...Θέτε τίποτα;

Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;

Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;

Σταυρίδης: Ναι ρε

Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια;

Σταυρίδης: Όχι από μούσμουλα.

Γκιωνάκης: Καλό

Σταυρίδης: Να που το ρίξαμε κι οι δυό τις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη....

Γκιωνάκης: Ναι....

Σταυρίδης: Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε.

Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;

Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα… Λεμονάδα…

Γκιωνάκης: Λεμονάδα θέτε;

Σταυρίδης: Άντε λεμονάδα.

Γκιωνάκης: Από λεμόνια;

Σταυρίδης: Ώ ρε τι θα γίνω γω με δαύτον! Ρε έχεις μια γκαζόζα;

Γκιωνάκης: Γκαζόζα θέτε;

Σταυρίδης: Γκαζόζα … σόδα…

Γκιωνάκης: Σόδα θέτε;

Σταυρίδης: Ω ρε τι θα γίνω εγώ με σένανε!

Γκιωνάκης: Ε τι; μια μου λέτε λ..εμονάδα, μια π..ορτοκαλάδα, μια σ..όδα, ε τι θέτε;

Σταυρίδης: Άκου δω! Μια κι έξω! Πορτοκαλάδα!

Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;

Σταυρίδης: Αα στάσου ααα! Μη το ξαναπάμε απ΄ την αρχή!

Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;

Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα!

Γκιωνάκης: Να σας δώκω

Σταυρίδης: Άιντε δώκε μου τέλος πάντων να ξαμπερδεύουμε.

Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;

Γκιωνάκης: Τσου. Έλληνας είναι!

Σταυρίδης: Κατάλαβα.... (βλέπει τα γάντια)

Σταυρίδης: Αμάν! Ρε σύ!

Γκιωνάκης: Τι με θέτε;

Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ;

Γκιωνάκης: Που;

Σταυρίδης: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.

Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;

Σταυρίδης: Ναι

Γκιωνάκης: Κανένας. κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι; χε χε...

Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ μωρέ;

Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;

Σταυρίδης: Όχι! Στις καρέκλες.

Γκιωνάκης: Α! Στις καρέκλες! Στις καρέκλες μάλιστα. Αλλά εσείς μου λέτε στο τραπέζι. Στο τραπέζι δεν κάθονται οι άνθρωποι.

Σταυρίδης: ρε παναθεμά τον! Βρε λεβέντη μου σ΄ αυτές εδώ τις καρέκλες, που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες, ποιός καθότανε;

Γκιωνάκης: Εδώ;

Σταυρίδης: Ναι!

Γκιωνάκης: Που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες;

Σταυρίδης: Ναι!

Γκιωνάκης: Ποιός καθότανε;

Σταυρίδης: Ναι!!!

Γκιωνάκης: Δεν ξέρω...

Σταυρίδης: Πώς δεν ξέρεις; Πώς δεν ξέρεις δηλαδή;

Γκιωνάκης: Ε που θέλετε να ξέρω; Εγώ δεν ήμουνα εδώ. Η κυρα Θοδώρα ήτανε. Αλλά πάλι... δυο πορτοκαλάδες.... ε, δυο θα τανε. κάνα ζευγαράκι θάτανε.

Σταυρίδης: Ζευγαράκι ε;

Γκιωνάκης: Ε, πως; Έρχονται πολλά ζευγάρια εδώ.

Σταυρίδης: Πολλά ε;

Γκιωνάκης: Πολλά πολλά...

Σταυρίδης: Και δε μου λες... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ στο τραπέζι...

Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;

Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες, πανάθεμά σε! Στις καρέκλες! Λοιπόν. Λέω, αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ...

Γκιωνάκης: Στις...στις καρέκλες...

Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες! Πάει και τέλειωσε! Στις καρέκλες! Τις καρδιές μας θα χαλάσουμε τώρα;

Γκιωνάκης: Μάιστα...

Σταυρίδης: Είμαστε άντρες και τον λόγο μας τον κρατάμε

Γκιωνάκης: Μάιστα

Σταυρίδης: Στις καρέκλες!

Γκιωνάκης: Μάιστα

Σταυρίδης: Τι μάλιστα μωρε;

Γκιωνάκης: Ε, τί θέτε τώρα;

Σταυρίδης: Μωρέ σε ρωτάω μωρε... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδω, που στο διάολο πάει τώρα;

Γκιωνάκης: Ε, ζευγαράκι είναι... θα χει πάει κατά τα πευκάκια.

Σταυρίδης: Κατά τα πευκάκια;

Γκιωνάκης: Ναι, τα ζευγαράκια την ημέρα τραβάνε κατά τα πευκάκια, και το βράδυ κατά την αμμουδιά.

Σταυρίδης: Ώστε έτσι λοιπόν τα ζευγαράκια... Είτε μέρα είναι είτε νύχτα είναι, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουν ε; (Μυρίζει τα γάντια)

Γκιωνάκης: Μυρίζει; Μυρίζει;.... Μυρίζει! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια αλλά δεν με θέλει.

Σταυρίδης: Καλύτερα. Καλύτερα. Γιατί και μένα η δικιά μου που με θέλει, άστα να παν στο διάολο.

Γκιωνάκης: Ουφ....

Σταυρίδης: Δε μου λες!

Γκιωνάκης: Ορίστε!

Σταυρίδης: Που πέφτουνε αυτά τα πευκάκια;

Γκιωνάκης: Από δω πάνω, ολούθε.

Σταυρίδης: Ολούθε;

Γκιωνάκης: Ναι ολούθε.

Σταυρίδης: Κι έτσι και νυχτωθούν στην αμμουδιά ε;

Γκιωνάκης: Από δω κάτω, ολούθε.

Σταυρίδης: Ολούθε;

Γκιωνάκης: Ναι...

Σταυρίδης: Ωστε έτσι λοιπόν μαντάμ ε;

Γκιωνάκης: Ορίστε;

Σταυρίδης: Έτσι μαντάμ, στην Χαλκίδα με νόμισες εμένα και μου ήρθες στους Αγίους Θεοδώρους για να αλωνίσεις.

Γκιωνάκης: Χρόνια έχω εγώ εδώ.

Σταυρίδης: Αμ αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη!

Γκιωνάκης: Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια...

Σταυρίδης: Ρε α στο διάολο...

Γκιωνάκης: Τι θέλω κι ανακατεύομαι......