Ψάχνοντας τον Νέμο
Μάρλιν: Ντόρυ... Αν δεν ήσουν εσύ... δε θα είχα φτάσει εδώ ποτέ... Σ' ευχαριστώ...
Ντόρυ: Ε, ε, μια στιγμή... Περίμενε, που πηγαίνεις;
Μάρλιν: Τελείωσε Ντόρυ... Αργήσαμε πολύ... Ο Νέμο πάει... Γυρίζω σπίτι λοιπόν...
Ντόρυ: Ω, όχι. Όχι δε μπορείς. ΣΤΑΣΟΥ! Σε παρακαλώ... μείνε... Ποτέ κανένας δεν έμεινε τόσο πολύ μαζί μου. Κι άν φύγεις... Αν φύγεις... Θυμάμαι πράγματα πολύ καλύτερα μαζί σου. Άκου. Π. Σέρμαν, 42... Έμμμ... Σαράντα... Δύο... Ντχ... Ε... το θυμάμαι, το ξέρω, εδώ τό 'χω, το ξέρω γιατί όταν σε κοιτάω έιμαι σίγουρη... Κ-Και σε κοιτάω και, μού 'ρχεται... Σε παρακαλώ... Δε θέλω να μου φύγει... Θέλω να θυμάμαι...
Μάρλιν: Συγγνώμη Ντόρυ... Εγώ, όχι...
[Πρώτες σειρές]
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Μμμ...
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Μ, μμμ...
Μάρλιν: Ουάου...
Κοραλένια: Ναι Μάρλίν το βλέπω... Όχι.. Το βλέπω, είναι πανέμορφο.
Μάρλιν: Λοιπον κοραλένια όταν έλεγες πως ήθελες να έχεις θέα τον ωκεανό δέ φαντάστηκες οτι θα τον είχες ολόκληρο, ε...; Ω, ναι! Εδώ μπορεί ένα ψάρι να αναπνεύσει! Λοιπόν; Τα κατάφερε ο άντρας ή όχι;
Κοραλένια: Ναί τα κατάφερε.
Μάρλιν: Και δεν ήταν καθόλου εύκολο...
Κοραλένια: ...γιατί ένα σωρό κλοουνόψαρα είχαν βάλει το σπίτι στο μάτι...
Μάρλιν: Όλοι το είχαν στο μάτι! Μηδενός εξαιρουμένου...
Χάρχας: Εντάξι, άρχίζει η συνεδρίαση επίσημα... Άς πούμε τον όρκο μας...
Χάρχας, Κεφάλας, Σβούρας: Είμαι καρχαρίας καλός. Όχι μια μηχανή που τρώει. Για να αλλάξω την κακιά μου εικόνα, πρέπει πρώτα να αλλάξω τον εαυτό μου. Τα ψάρια είναι φίλοι. Όχι Φαϊ...
Σβούρας: ...Εκτός απ' τα απαίσια δελφίνια.
Κεφάλας: Δελφίνια, ναι... Νομίζουν οτι είναι έξυπνα... (κοροϊδευτικά:) Ω, κοιτάξτε με είμαι ένα μικρό δελφίνι, θα κάνω μία τούμπα δεν είμαι πολύ καλός...
(Έχοντας βουτήξει σε πολύ βαθιά, κατασκότιενα νερά)
Μάρλιν: Ντόρυ βλέπεις τίποτα;
Ντόρυ: Άααααα! Κάτι μ' έπιασε!!!
Μάρλιν: Έγω ήμουνα, συγγνώμη... εντάξει
Ντόρυ: Α! Ποιος είσαι;
Μάρλιν: Ποιος είμαι; Ποιος μπορεί να μαι... εγώ είμαι...
Ντόρυ: Εισαί εεε... η συνείδησή μου;
Μάρλιν: Έιμαι... Ναι, ναι, ναι, ναι ναι! Είμαι η συνείδησή σου. Έχουμε πολύ καιρο να τα πούμε... Τι κάνεις;
Ντόρυ: Μ... Χαλαρά...
Μάρλιν: Μ.. Ωραία. Τώρα, Ντόρυ θέλω να μου πείς... Βλέπεις τίποτα;
Ντόρυ: Βλλλέπωωωω... Βλέπω ενα φώς...
Μάρλιν: Φώς;
Ντόρυ: Νά, έκει κάτω... Ε, συνείδηση, έχω πεθάνει;
Μάρλιν: Όχι, όχι, κι εγώ το βλέπω...
Μάρλιν: (Βλέποντας μια σκιά ψαριού πολύ μάκρια και θέλοντας οδηγίες για να πάνε στο Σίδνεϋ)
Ντόρυ: Συγγνώμη! Ουουουου... Νεαρέ... Μην είσαι αγενής πες ένα γειά!
Μάρλιν: Γειά σου...
Ντόρυ: Το γίο του τον Μπίνγκο...
Μάρλιν: ...Νέμο...
Ντόρυ: ...Νέμο! Τον πήραν στο έμμμ...
Μάρλιν: ...Σίδνεϋ!
Ντόρυ: ... Σίδνευ! Και είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να πάμε εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μπορείς να μας βοηθήσεις; Έλα μικρέ μου... Έλα...
Μάρλιν: Ντόρυ, εγώ είμαι μικρός... Δε νομίζω οτι αυτό είναι μικρό...
(Ακούγεται ένας βαθύς ήχος)
Ντόρυ: Ώχ, είναι μεγάλο! Μεγάλη! Φάλαινα! Εντάξι... Θα μιλάει φαλαινέζικα! Εεεεεμειειειειειειείς πρεεεεεεέπει νααααααα...
Μάρλιν: Έλα ντόρυ...
Ντόρυ: ... βρουουουουουούμε το γιο τουουουουουουου...
Μάρλιν: Τι κάνεις; Μα τι κάνεις;
Ντόρυ: ...Μποοοοοοορειειειείς να μας βοηθηηηηηηήσειειειεις;
Μάρλιν: Ντόρυ σίγουρα μιλάς φαλαινέζικα; Κανείς δε καταλαβαίνει τι λές...
(Ακούγεται πάλι ένας βαθύς ήχος)
Μάρλιν: Βλέπεις φεύγει...
Ντόρυ: Εεεελα δώωωωωωωωω....
Μάρλιν: Δέ προκειται να έρθει. Την έθιξες.
Ντόρυ: Μιλάει άλλη διάλεκτο... Μαααααααα ουουουουουουμμμμμμμπμπμπμπμπ μμμμμου
Μάρλιν: Ντόρυ δέν είναι έτσι οι φάλαινες. Κάνεις σά να σου πονάει το στομάχι
Ντόρυ: Ίσως να δοκιμάσω αλλιώς!
Μάρλιν: Όχι να μη δοκιμάσεις...
Ντόρυ: Μπγργραουουουουύ! Μπγργραουουουουύ!
Μάρλιν: Έτσι είναι οι άρρωστοι!
Ντόρυ: Ίσως πιο δυνατά, ε; ΜΠΓΡΓΡΓΑΑΑΑΑΑ! ΜΠΓΡΓΡΓΑΑΑΑΑΑ!
Μάρλιν: Μή! Φτάνει!
Ντόρυ: Πολύ ορκανέζικα δεν ήταν;
Μάρλιν: Καμία σχέση δεν έχω ξανακούσει τίποτα πιο απαίσιο!
Ντόρυ: Μγουιιιιιιιιιιιιιιί!
Μάρλιν: Τέλος πάντων ίσως πεινάει...
Γκιλ: Τα ψάρια δεν κάνει να μένουν σε κουτί. Παθαίνουν παράκρουση...
Νέμο: Μπαμπά;
Μάρλιν: Ώχ θεέ μου, ζεις...
Νέμο: Μπαμπά, δεν σε μισώ...
Μάρλιν: Όχι, όχι, όχι, σου ζητώ συγνώμη, Νέμο. Έ; μάντεψε...
Νέμο: Τι;
Μάρλιν: Θυμάσε τις χελώνες; συνάντησα μια, ήταν 150 χρονών...
Νέμο: 150;
Μάρλιν: Ναι...
Νέμο: Γιατί ο Σάντι Πλακτόν είπε ότι ζουν μες τα 100...
Μάρλιν: Ο Σάντι Πλακτόν; νομίζεις ότι θα διέσχισα όλο τον ωκεανό και δεν θα ήξερα περισσότερα από τον Σάντι Πλακτόν; [Ο Νέμο γελάει] ήταν 150 ετών, όχι 100. Ποιος είναι αυτός ο Σάντι Πλακτόν που νομίζει ότι τα ξέρει όλα;
